زندگی کلبه دنجی ست که در نقشه خود، دو سه تا پنجره رو به خیابان دارد گاه با خنده عجین است و گهی با گریه گاه خشک است و گهی شر شر باران دارد... زندگی آن گل سرخی ست که تو می بویی یک سرآغاز قشنگ است که پایان دارد زندگی کن جان من سخت نگیر رونق عمر جهان چند صباحی گذراست قصه بودن ما برگی از دفتر افسانه ایه راز بقاست دل اگر می شکند گل اگر می روید یا اگر باغ به خود رنگ خزان میگیرد همه هشدار به توست زندگی کن، جان من سخت نگیر رندگی کوچ همین چلچله هاست به همین زیبایی به همین کوتاهی...